مهم ترین محصولی که در رویداد WWDC معرفی شد، نه مک پرو بود و نه دارک مود؛ بلکه حریم خصوصی مهم ترین ارمغان اپل برای کاربرانش بود.
اپل دوست دارد همه نوع سرویسی به کاربرانش ارائه بدهد: موسیقی و مجله یا سریالی تلویزیونی درباره ی روس هایی که اولین بار گام به کره ی ماه گذاشتند. با این حال با معرفی iOS 13 ، این شرکت یکی از کلاسیک ترین ویژگی های خود را به سرویسی تمام عیار تبدیل کرد که همه چیز آن متعلق به خودش است.
در طی دو و نیم ساعت برگزاری رویداد WWDC ، لحظات مهیجی خلق شد؛ ازجمله شوخی کریگ فدریگی درباره ی آیتونز، معرفی سیستم عامل جدید OS iPad و البته، معرفی مک پرو (Mac Pro) جدید. باوجوداین، موضوع مهم این رویداد موضوعی آشنا برای این روزهای کاربران است: حریم خصوصی. در چندین سال گذشته، اپل مصرانه روی این باور پافشاری کرده که دستگاه ها و اطلاعات کاربران باید دراختیار خودشان باشد و در رویداد امسال، حرف های خود را درباره ی حریم خصوصی به عمل تبدیل کرد. این غول فناوری حریم خصوصی را به محوری ترین موضوع در هر محصول جدید تبدیل و توجه افراد بسیاری را به چگونگی محافظت از اطلاعات کاربران جلب کرده است.
با اینکه اپل در زمان صحبت از ویژگی های جدید مربوط به حریم خصوصی کاربران اسمی از گوگل یا فیسبوک نبرد، سرویس جدید اپل رقیبی جدی برای آن ها خواهد بود. اقدامات اپل درزمینه ی حریم خصوصی حتی به WatchOS هم کشیده شده است. یکی از قابلیت های مهم در ساعت اپل، اپلیکیشنی موسوم به Noise است که صداهای پس زمینه را شنود می کند و اگر صدای مستمری در محیط وجود داشته باشد که برای گوش کاربران تولید خطر کند، هشدار می دهد.
این برنامه نوعی قابلیت خوب و شگفت انگیز است که فکر گنجاندن آن در ساعت های هوشمند فقط به ذهن اپل می رسید. علاوه براین، آن ها حتی پا را فراتر گذاشته اند و این ایده را روی یکی از محصولات موجود در بازار و درمقیاس گسترده به مرحله ی اجرا درآورده اند. تأمل برانگیزتر آنکه اپل به موضوع دیگری هم اهمیت می دهد که خیلی از مردم حتی به آن فکر هم نمی کنند: همه ی فرایندهای پردازش صداها را اپلیکیشن Noise در همان لحظه انجام می دهد و اپل هیچ کدام از صداهایی که می شنود، در خود ذخیره نمی کند.
معرفی برنامه ی Noise می توانست مثل خیلی از برنامه های دیگر هیچ وعده ای درباره ی حفظ حریم خصوصی کاربران به آن ها ندهد و هیچ کس هم توقعی از آن نداشته باشد. چنین موضوعی به فکر هیچ کس خطور نمی کند؛ ولی کوپرتینویی ها این ایده را عملی کردند. هرکدام از نرم افزارهای معرفی‌شده در WWDC قسمتی دارند که به حریم خصوصی کاربران اختصاص داده شده است. اپل خود را متعهد می داند روند حفظ حریم خصوصی و ردیابی را به کاری ساده و خودکار تبدیل و درک و محدودسازی آن را تسهیل کند و بین روش های خود با روش های به کاررفته در گوشی های همراه دیگر تفاوتی بارز ایجاد کند. نکته ی مهم اینجا است که کوپرتینویی ها اکنون حفظ حریم خصوصی را دیگر محدود به کاربران آیفون نمی دانند.
ورود به برنامه ها به روشی خاص و ساده و ایمن
یکی از مواردی که معرفی آن در WWDC جنجال زیادی به پا نکرد، سرویس SSO (مخفف Single Sign-on) یا قابلیت «ورود به سایت ها و برنامه ها با استفاده از اپل آیدی» بود. دکمه ی Sign-In with Apple نیز مانند سرویس های مشابهی که تاکنون گوگل و فیسبوک و توییتر ارائه کرده اند، به کاربر این امکان را می دهد با استفاده از اپل آیدی خود وارد اپلیکیشن ها و وب سایت ها شود و دیگر لازم نباشد حساب کاربری یا رمزعبور جدید ایجاد کنند.
مهم ترین ارمغان WWDC امسال برای کاربران، حریم خصوصی است
راحتی و سهولت کار فقط یکی از عواملی است که این قابلیت را به خصیصه ای عالی تبدیل کرده است. اپل مرزهای معمول حریم خصوصی و امنیت کاربران را بسیار فراتر از قبل برده است؛ بدین معنا که اگر حساب کاربری افراد با احراز هویت دوعاملی (Two-Factor Authentication) محافظت نشود، نمی توانند از Sign-In with Apple استفاده کنند.
این قابلیت با استفاده از Face ID یا Touch ID در آیفون ها و آیپدها، شناسه ی تصادفی و منحصربه فرد ایجاد می کند که اطلاعات شخصی کاربران را از دسترسی توسعه دهندگان دور نگه می دارد. جالب ترین ویژگی آن، این است که اگر توسعه دهندگان از کاربران درخواست ایمیل کنند، آن ها می توانند از ایمیل جعلی تصادفی و منحصربه فرد استفاده کنند که مطالب را به ایمیل واقعی آن ها فوروارد می کند. بدین ترتیب، سرویسی که کاربر وارد آن شده، نمی تواند به اطلاعات تماس کاربران در اینباکس هایشان دسترسی داشته باشد.
این سرویس به همراه iOS 13 ارائه خواهد شد. آن ها برای اینکه مطمئن شوند توسعه دهندگان این روش را می پذیرند، آن را برای همه اپلیکیشن هایی تحت iOS الزامی کرده اند که برای نحوه ی ورود به برنامه به کاربرانشان حق انتخاب می دهند و البته، این کار انتقاداتی را برانگیخته است.
آیرون پارکی، یکی از برنامه نویسان شرکت نرم افزاری اوکتا (Okta) است که اپلیکیشنی آزمایشی برای آزمایش این قابلیت ساخته است. وی می گوید هر زمان که می خواهد با استفاده از دکمه ی Sign In with Apple وارد اپلیکیشن بشود، به کد دوعاملی (2FA) احتیاج داشت. این روند درصورت استفاده از دستگاه ها و اپلیکیشن هایی که از روش احراز هویت بیومتریک استفاده نمی کنند، می تواند حوصله ی کاربر را سر ببرد. او در ادامه می گوید:
تنها بخش مفید این ادعا، ارزش فرعی آن است. این شناسه، شناسه ای منحصربه فرد برای هر کاربر است. نکته ی بسیار مهم آن است که این ارزش هیچ معنی خاصی ندارد و تنها، شیوه ای است که اپل برای حفظ حریم خصوصی کاربران خود برگزیده است.
این به آن معنی است که توسعه دهندگان می توانند بفهمند هر کاربر چندبار از اپلیکیشن آن ها استفاده می کند، اما هویت کاربران را نخواهند فهمید. به عبارت ساده، این کار اپل گامی بزرگ در جهت حفظ حریم خصوصی کاربران است.
حتی اگر اپل با نیت قانع کردن افراد بیشتر به خرید آیفون دست به انجام این کار زده باشد، بازهم کارش ستودنی است. شاید توسعه دهندگان از اجباری بودن آن برای همه اپلیکیشن هایی گله مند باشند که از روش های ورود شخص ثالث پشتیبانی می کنند. به عبارت دیگر، اگر توسعه دهنده ای بخواهد گزینه های فیسبوک یا گوگل را به صفحه ی لاگین خود اضافه کند، باید اپل را هم درکنار آن ها قرار بدهد. این شایعه هم که اپل توسعه کنندگان را مجبور می کند اسم آن ها را در صدر فهرست اکانت ها قرار دهد، به ناراحتی ها می افزاید. با وجود این، تا به حال نارضایتی کاربران ثبت نشده است و آنان مطمئن هستند که با این روش می توانند خود را از نگاه های کنجکاو توسعه دهندگان در امان نگه دارند.
آنچه این قابلیت اپل را از امکانات توسعه دهندگان دیگر مانند شبکه های اجتماعی فیسبوک و توییتر برای ورود به برنامه ها متمایز می کند، ممانعت آن از ردیابی کاربر به وسیله ی توسعه دهندگان برنامه ها است. دلیل پشتیبانی گوگل و فیسبوک از سرویس های «ورود به اپلیکیشن ها و سایت ها» (log in) آن است که امکان دسترسی به اطلاعات ارزشمند کاربران را پیدا می کنند. به بیان بهتر، کاربران با یک کلیک وارد اپلیکیشن ها می شوند؛ اما حریم خصوصی خود را قربانی این سهولت می کنند. با این حال، درصورت استفاده ی کاربران از Sign In with Apple هیچ چیزی عاید توسعه دهندگان نمی شود.
این سرویس تا پاییز منتشر نخواهد شد و هنوزهم کسی اطلاعات زیادی درباره ی نحوه ی عملکردش ندارد؛ اما گفته می شود برای بهره بردن از این مزیت های این ویژگی اصلا نیازی نیست کاربر حتما دستگاه اپل داشته باشد. برای ورود به سایت های تحت وب هم می توان از این ویژگی استفاده کرد. بنابراین، فرقی نمی کند کاربر سیستم عامل اندروید باشید یا ویندوز و اگر اپل آیدی داشته باشد؛ ولی در حال حاضر دستگاهی با سیستم عامل iOS نداشته باشد، بازهم به راحتی می تواند از امنیتی مشابه امنیت دستگاه های آیفون بهرمند شود.
وجه تمایز سرویس sign-in اپل با سرویس هایی مانند فیسبوک و گوگل، ردیابی نکردن کاربر از طریق توسعه دهندگان است
علاوه بر موارد مذکور در WWDC امسال، اپل ابزارهای مشترکی برای استفاده در پلتفرم های مختلف معرفی کرد که اپلیکیشن ها را از ردیابی مکان کاربران بازمی دارد. این ابزار شرایطی فراهم می کند که برنامه ها برای هربار استفاده از داده های مربوط به محل کاربر، مجبور به کسب اجازه ی مجدد از او باشند. در گذشته نیز اپل در معرفی ابزار این چنینی سابقه داشته که ردیابی و جمع آوری داده ها را محدود می کند. به عنوان مثال، در رویداد WWDC سال گذشته، قوانین جدیدی در سافاری اجرا شد که ردیابی کاربر در وب موسوم به انگشت نگاری مرورگر (Browser Fingerprinting) را محدود می کرد.
معرفی حریم خصوصی به عنوان سرویسی جدید، ایده ی جذابی است. کاملا آشکار است شرکت هایی که با داده های کاربران سروکار دارند، علاقه ای به اتخاذ اقدامات امنیتی قوی تر برای محافظت از حریم خصوصی کاربران نداشته باشند. کافی است نگاهی به آمازون و الکسا بیندازید تا این موضوع برای همه ثابت شود. همان گونه که تیم کوک می گوید، اپل هیچ علاقه ای به فروش داده های کاربران ندارد؛ پس، طبیعی است که تعهد خود دربرابر حریم خصوصی را دوبرابر کند. البته، نباید فراموش کرد آن ها به فروش هرچه بیشتر آيفون و سرویس های جدید هم بسیار متعهد هستند
دیدگاهها
هیچ نظری در این زمان ثبت نشده است!
دیدگاه خود را بنویسید