بدلیل عدم علاقه همه کاربران به مچ بند و ساعت هوشمند این گچت ها هیچ وقت مانند گوشی‌ها همه گیر نبوده‌اند.
اغلب کاربران در پی شمردن گام‌های خود نیستند و برای دریافت نوتیفیکیشن‌ها و چنین موضوعاتی صرفاً از گوشی هوشمند خود استفاده می‌نمایند. با مرور سال ۲۰۱۸، می‌توانیم تغییرات زیادی را در صنعت گجت‌های پوشیدنی مشاهده کنیم.
۲۰۱۸ به ما نشان داد که مچ بندهای هوشمند روزبه‌روز شباهت بیشتری به انواع ساعت هوشمند پیدا می‌کنند و این ساعت‌ها در زمینه‌ی مشخصه‌های مربوط به پایش سلامتی و تندرستی مرتباً بهتر از گذشته می‌شوند. اپل همچنان در صنعت ساعت هوشمند حرف اول را می‌زند و در زمینه‌ی پلتفرمWear OS گوگل همچنان جای خالی ساعت هوشمند پیکسل احساس می‌شود. در ادامه با نگاه به سال ۲۰۱۸، پیش‌بینی‌های کلی خود را در مورد وضعیت این گجت‌ها در سال آینده مطرح می‌کنیم.
مچ بندهای هوشمند روزبه‌روز بهتر می‌شوند
در سال ۲۰۱۸، حداقل در مقایسه با ساعت‌های هوشمند، مچ بندهای هوشمند پیشرفت قابل توجهی داشته‌اند. این مچ بندها مرتباً تواناتر می‌شوند که این فرایند، به معنای کاهش نیاز به ساعت هوشمند خواهد بود. البته ما نمی‌گوییم که مچ بندهای هوشمندی مانند فیت‌بیت شارژ ۳ و گارمین ویوو اسپرت از قابلیت‌های بیشتری نسبت به ساعت‌های هوشمند بهره می‌برند بلکه حرف ما این است که اگر نیازی به نمایشگر بزرگ و اپلیکیشن‌های متعددی نداشته باشید، این مچ بندها به راحتی بیشتر نیازهای کاربران را برطرف می‌کنند.
اگر به دنبال گجت پوشیدنی ای می باشید که با استفاده از آن بتوانید به کلیات نوتیفیکیشن‌ها و آلارم‌ها و البته قابلیت‌های مربوط به پایش فعالیت‌های جسمانی دسترسی داشته باشید، بیشتر مچ‌بندهای هوشمند عرضه‌شده در سال ۲۰۱۸ از پس این وظایف برمی‌آیند. به عنوان مثال، شرکت فیت‌بیت در مورد مچ‌بند هوشمند شارژ ۳ بسیار خوب عمل کرده و با استفاده از آن نه‌تنها می‌توانید پاسخ نوتیفیکیشن‌ها را بدهید، بلکه مثلاً می‌توانید به وضعیت آب‌وهوا نگاهی بیندازید. فیت‌بیت حتی می‌خواهد پشتیبانی از تعدادی از اپلیکیشن‌های ثالث را برای این مچ‌بند هوشمند امکان‌پذیر کند و این یعنی توانایی‌های آن تا حد زیادی افزایش می‌یابد.
در سال ۲۰۱۸، بسیاری از کمپانی‌ها بالاخره بهانه‌ی «گجت مذکور برای تعبیه‌ی انواع سنسورها مشکل کمبود فضا دارد» را کنار گذاشتند. به‌عنوان مثال می‌توانیم به مچ بند ویوو اسمارت ۴ از شرکت گارمین اشاره کنیم که برخلاف نازک و سبک بودن آن، از سنسورهای متنوعی بهره می‌برد. البته، همچنان مهم‌ترین محدودیت مچ بندهای هوشمند، اندازه‌ی کوچک آن‌ها است. در واقع بحث فقط پیرامون اندازه نمایشگر نیست بلکه ممکن است در آینده‌ی نزدیک باز هم بسیاری از شرکت‌ها به بهانه‌ی قدیمی متوسل شده و بگویند این گجت‌ها بسیار کوچک هستند و نمی‌توان سنسورهای جدیدی در آن‌ها تعبیه کرد.
اگر سنسورهایی مانند سنسور SpO2 و تراشه‌های پیشرفته GPS به استاندارد مچ بندهای هوشمند تبدیل شوند، به دلیل محدودیت فضا، شاید برخی از شرکت‌ها به‌ناچار مشخصه‌هایی را حذف کنند. البته احتمالاً در سال ۲۰۱۹ چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد، اما تحقق چنین سناریویی همواره امکان پذیر است.
افزایش اهمیت اپلیکیشن‌های ثالث
در سال ۲۰۱۸ برخلاف تمام پیشرفت‌های به دست آمده در بین پلتفرم‌های ساعت هوشمند، بسیاری از کمپانی‌هایی که از پلتفرم اختصاصی استفاده می‌کنند، از لحاظ پشتیبانی از اپلیکیشن‌های ثالث همچنان به دنبال اپل و گوگل می‌دوند. در این زمینه، شرکت‌های فیت بیت و سامسونگ بیشترین ضعف را دارند. فیت بیت در سال ۲۰۱۷ با عرضه ساعت هوشمند آیونیک وارد این عرصه شد ولی سیستم‌عامل اختصاصی سامسونگ که تایزن نام دارد، از قدمت بیشتری دارد. هرچند اپلیکیشن‌های محبوبی مانند اسپاتیفای بالاخره در حال ورود به پلتفرم‌های مختلفی هستند، اما در زمینه‌ی پشتیبانی از اپلیکیشن‌های ثالث همچنان ضعف‌های زیادی وجود دارد.
بخش زیادی از جذابیت پلتفرم های ساعت هوشمند به پشتیبانی از انواع و اقسام اپلیکیشن‌های ثالث برمی‌گردد. اپل واچ و ساعت های مبتنی بر Wear OS در این زمینه عملکرد بسیار بهتری نسبت به کمپانی های کمتر شناخته شده دارند و تجربه ی کاربری بهتری را به ارمغان می‌آورند.
امید است در سال جدید این وضعیت بهبود پیدا نماید ولی این موضوع را نمی توان با قاطعیت بیان کرد. هرچند لازم بذکر است که بخشی از این موضوع، مربوط به توسعه دهندگان اپلیکیشن‌ها است و مطمئناً آن‌ها بیشتر وقتشان را صرف دو پلتفرم اصلی می‌کنند و به پلتفرم‌های دیگر کمترتوجه می کنند.
لزوم توجه بیشتر گوگل به Wear OS
ساعت‌های مبتنی بر Wear OS در حال حاضر در وضعیت عجیب وغریبی قرار دارند و برخی از کارشناسان می‌گویند برای بهبود این وضعیت، گوگل باید ساعت هوشمند پیکسل را روانه‌ی بازار کند. در سال ۲۰۱۶، گوگل برند نکسوس را بازنشسته کرد و گوشی‌های پیکسل عرضه شدند. گوگل با ارائه‌ی گوشی‌های پیکسل، تجربه‌ی کاربری متفاوتی را نسبت به بسیاری از گوشی‌ها ارائه می‌کند و برخلاف بسیاری از گوشی‌های اندروید، این گجت‌ها تا چند سال از به روزرسانی های نرم افزاری بهره می‌برند.
گوگل باید چنین رویکردی را در قبال Wear OS اجرا نماید. گوگل با عدم عرضه یک ساعت مبتنی بر Wear OS، نشان می‌دهد که در مقایسه با اندروید، نسبت به قابلیت‌های Wear OS اعتماد چندانی ندارد. مطمئناً گوگل نمی‌خواهد مانند دیگر شرکت‌ها، ساعت هوشمندی با عملکرد ضعیف و عمر باتری پایین را عرضه کند و احتمالاً تا زمانی که راه‌حل های بلندمدتی را برای این مشکلات پیدا نکند، وارد این بازار نخواهد شد.
در سال‌های گذشته، گوگل بارها گفته که به بهبود پلتفرم Watch OS برای دیگر شرکت‌های سازنده ادامه می‌دهد. با توجه به اینکه در طی سال‌ها، گوگل به‌عنوان شرکتی شناخته شده که تمرکز نخست آن بر نرم‌افزار بوده، چنین رویکردی کاملاً منطقی است ولی باید بگوییم که اخیراً، این شرکت محصولاتی مانند تبلت، لپ تاپ، اسپیکر هوشمند و موارد دیگری را عرضه کرده و در این میان جای خالی یک ساعت هوشمند احساس می‌شود. شاید در سال ۲۰۱۹ این وضعیت تغییر پیدا کند و شاهد اولین ساعت هوشمند ساخت گوگل باشیم.
اپل همچنان حرف اول را می‌زند
باید اعتراف کرد که در صنعت ساعت‌های هوشمند، گجت‌های اپل واچ در سطح بالاتری نسبت به رقبا قرار دارند و بخشی از این موضوع، به نحوه ی کسب و کار اپل برمی‌گردد. اپل بیش از هر چیزی یک کمپانی سخت افزاری است؛ برخلاف گوگل که تمرکز آن عمدتا بر روی ارائه ی بهترین سرویس های نرم افزاری بوده است. به همین خاطر این شرکت از همان ابتدا از لحاظ سخت افزاری تصمیمات درستی اتخاذ نموده و مرتباً در این زمینه بهتر شده است. اپل واچ در این سال‌ها یک همراه مؤثر برای آیفون‌ها بوده و علاوه بر این از لحاظ قابلیت های پایش سلامتی هم مرتباً بهتر شده است. اپل همانند آیفون ها، در هر نسخه ی جدید اپل واچ، ارتقاهایی را عملی کرده است.
اما در رابطه با گوگل، شاهد یک فاصله‌ی زیاد هستیم. این شرکت هرچقدر هم پلتفرم Wear OS را ارتقا دهد، در زمینه‌ی نوآوری‌های سخت‌افزاری نمی‌تواند کاری انجام دهد. به همین خاطر هنوز هم بسیاری از ساعت‌های هوشمند مبتنی بر Wear OS از ویژگی‌های شاخصی مانند سنسور ضربان قلب و NFC بهره نمی‌برند. از طرفی دیگر، اپل واچ به حدی پیشرفت کرده که در جدیدترین مدل آن، شاهد ارائه قابلیت نوار قلب هستیم.
ساعت های هوشمند تفاوت های زیادی با گوشی های هوشمند دارند. در این ساعت ها، به‌خصوص آن هایی که از قابلیت های مربوط به سلامتی بهره می‌برند، نرم افزار و سخت افزار تا حد زیادی یکپارچه شده است. اگر یک کمپانی نوع خاصی از سنسور ضربان قلب را در ساعت هوشمند ساخت خود تعبیه کند، باید پشتیبانی از آن را در داخل نرم افزار گجت مذکور قرار دهد. به همین خاطر وقتی که یک پلتفرم از یک مشخصه پشتیبانی نمی‌کند، معمولاً شرکت های سازنده برای اینکه دچار دردسر نشوند، آن قابلیت موردنظر را در ساعت هوشمند خود ارائه نمی‌کنند یا برای این کار باید چالش های زیادی را پشت سر بگذارند. به همین خاطر وقتی که نرم‌افزار و سخت‌افزار در یک مجموعه توسعه پیدا نکند، از سرعت نوآوری ها کم می‌شود.
در سال ۲۰۱۹ و تا آینده‌ی نزدیک، اپل همچنان در صنعت گوشی‌های هوشمند حرف اول را خواهد زد اما در مورد گوگل به این راحتی‌ها نمی‌توان اظهارنظر کرد.
دیدگاهها
هیچ نظری در این زمان ثبت نشده است!
دیدگاه خود را بنویسید